Το αλφάδι

Η ανάγκη της δόμησης, της δημιουργίας ενός τόπου για να μπορεί να προφυλάξει τα υλικά αγαθά αλλά και να εγγυηθεί την ίδια την ασφάλεια του ανθρώπου δεν άργησε να εμφανιστεί στον ορίζοντα της εξελικτικής πορείας του ανθρώπου. Ο άνθρωπος χτίζει με ό,τι υλικά υπάρχουν γύρω του, ξύλα, πέτρα, ακόμη και πλίνθους ή τούβλα που αργότερα άρχισε να κατασκευάζει ειδικά για αυτή την εργασία.

Αρχίζει και ανακαλύπτει τρόπους στήριξης των δομικών μονάδων και στη συνέχεια χρησιμοποιεί συνδετικά υλικά: χώμα και στη συνέχεια αργιλώδη κονιάματα. Στην διαδικασία της δόμησης από την αρχή συναντάει προβλήματα που πρέπει να επιλύσει. Πρέπει στις κατασκευές του να υπάρχουν ανοίγματα για να μπαίνει κανείς, να δημιουργούνται γωνίες που να σταθεροποιούν τις τοιχοποιίες.

Όπως και με την άνθιση κάθε τέχνης έτσι και στη δόμηση ο άνθρωπος κατασκευάζει με τα αρχετυπικά εργαλεία κάποια πιο εξειδικευμένα για να επιλύσει όλες τις δυσκολίες και να γίνει αποτελεσματικότερος στην εργασία του.

Χρησιμοποιεί τη φαντασία του και αργότερα το χαρτί και τη γεωμετρία για να σχεδιάσει αλλά αυτό που του λείπει στην εφαρμογή της δόμησης είναι να μπορεί να έχει «σταθερές» πάνω στις οποίες θα εφαρμόζει τα σχέδια. Αυτές τις σταθερές τις αντλεί από κάποιους σταθερούς Νόμους της ίδιας της Φύσης και κυρίως από τις ιδιότητες της βαρύτητας. Η πρώτη λοιπόν εφαρμογή είναι το νήμα της στάθμης γνωστό ως «ζύγι».

Τα προβλήματα όμως συνεχίζουν να υπάρχουν γιατί δεν είναι ακόμη αρκετά αποτελεσματικός, αφού μόνο με το ζύγι και την γωνία δεν μπορεί να βρει γρήγορα και ανά πάσα στιγμή το επίπεδο με τις κλίσεις του. Έτσι λοιπόν συνδυάζει στο νου του τα δύο αυτά αρχετυπικά εργαλεία και έχουμε το πρώτο αλφάδι, που όπως φαίνεται και στο σχήμα πήρε το όνομά του από το γράμμα Άλφα. 

Πολύ σύντομα αυτή η εφαρμογή συνδυάστηκε σε πολλά εργαλεία και συνέχισε την εξέλιξή της μέχρι το σημερινό αλφάδι «φυσαλίδας» που ανακαλύφθηκε μόλις τον 17ο αιώνα από τον Melchisedech Thevenot.